Gisteren liep er iemand zingend door de gangen van de Hogeschool, en het was niet ik, deze keer. Grappig hoe zo'n liedje doorgegeven wordt, en vervolgens ook in mijn hoofd zit. Het is ook wel een nummer dat bijzonder is. Geschiedkundig, maar ook persoonlijk.
In 1989 reisde ik in de vierde klas van de middelbare school naar Oost-Duitsland. Dresden, Potsdam en natuurlijk Berlijn. In de bus draaide we regelmatig dit prachtige nummer van Klein Orkest. De muur stond er nog, maar een paar maanden later, in november, zou de muur definitief vallen.
Om meerdere redenen werd dit een bijzondere reis, waar ik warme herinneringen aan heb.
Op de heenweg werden we door onze gidsen niet geheel vrijwillig meegenomen naar een speciaal voor ons georganiseerd feestje van de plaatselijke gemeente. We werden onthaald met een diner, cadeau's en een portret van Lenin (of was het Stalin?) aan de muur. Alhoewel we ons best vermaakten, was het een rare gewaarwording om te merken dat ook de leerkrachten niets anders konden doen dan gehoorzamen en op dit feest te verschijnen. Het was ook een beleefdsheidsdingetje, natuurlijk.
Toen mijn klasgenoten in Berlijn de Fernseh Turm beklommen om een beter uitzicht over de stad te krijgen, bleef ik met een reisgenootje met hoogtevrees beneden en had een bijzonder gesprek met een oudere man. Hij vertelde hoe hij bananen (!) uit het westen smokkelde, en keek voortdurend om zich heen of hij niet in de gaten werd gehouden.
Het was ook raar om in een lange rij te staan om een ijsje te kopen, om vervolgens het luik dicht te zien gaan. Niks niet de rij even bedienen. Het ijs was op, of de tijd was om. Geen idee.
Ook de Oost-Duitste Cola maakte indruk. Dropwater.
Wat voelde het als een opluchting, om van Oost-Berlijn, in West-Berlijn te komen. En je weer daadwerkelijk vrij te voelen.
Op de terugweg, stonden we uren bij Checkpoint Charlie, en werd met spiegels onder de bus gecontroleerd of wij niemand meesmokkelden naar het westen.
Ook was het bijzonder, omdat ik in verwarring werd gebracht door een vrouw. Onze Duitse leraar was mee, en hoewel ik altijd had gedacht dat hij homoseksueel was, werden we nu voorgesteld aan zijn vriendin, Christa. (Overigens zag ik de desbetreffende leraar laatst op televisie, and he most definitely is very gay, dus waarom wij nu van het tegendeel overtuigd moesten worden.....). Christa maakte op mij diepe indruk. Ik voelde zo'n vreemde genegenheid voor haar, en wilde zo graag bij haar in de buurt zijn, dat ik zelfs op het idee kwam dat ik misschien op meisjes viel. Achteraf kan ik stellen dat ik toch meer met mannen heb, maar dit was de enige keer ooit dat ik daar aan heb getwijfeld. Achja, ik was vijftien of zestien, een puber, licht ontvlambaar (as always) en eigenlijk voortdurend in de war.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten